Sint Cees, ter herinnering.

Een 23 jarig broekie was ik toen ik met mijn eerste echte kantoorbaan begon bij Danny van Soelen. Danny deed niet moeilijk en duwde me gelijk het diepe in: “succes met leren zwemmen en als je verzuipt dan hoor ik je wel, liefst iets eerder trouwens”. Na een paar maanden “op kantoor” schoof hij me een dikke ordner onder mijn neus met de mededeling dat de Hoornse intocht van Sint Nicolaas moest worden georganiseerd en hij er eigenlijk weinig tijd voor had. Dat klussie paste mij wel, had hij bedacht. Hoe dit aan te pakken, echt, ik had geen flauw idee. En ik wist al helemaal niet wie al die mensen waren aan wie de brieven van het vorige jaar waren geadresseerd.  Ik besloot dat ik gewoon maar al die mensen moest gaan opbellen om te vragen of ik eens met ze mocht praten over de intocht. En zo belandde ik ook bij Cees op kantoor in de Citroengarage. Tegenover mij zat een lange, statige man met een sardonische glimlach en stoute ogen. Ik bleek op audiëntie bij de Hoornse Sint.   Hoe treffend was het toch dat Cees relaxed binnen kwam wandelen in de hectiek en de georganiseerde chaos van het moment, kostuum en baard over de arm, en zodra de tabberd was aangetrokken er een heuse bisschop de kleedkamer uit schreed.  Cees vervulde zijn rol met verve, ook bovenop het paard behield hij zijn bisschoppelijke waardigheid (een bisschop met ondeugende ogen). Hij zat ook zo mooi te paard, je kon wel zien dat hier een ervaren ruiter onder de jurk verborgen ging.  Daarna kwamen we elkaar nog vaak tegen; toen hij zich in de Hoornse politiek begaf kreeg ik wel eens met hem te maken, er moest nog eens een nieuw bedrijf worden geopend in Enkhuizen en ik kwam hem wel in de stad tegen als hij gezellig een wandeltje met zijn vrouw deed.  Met de samenwerkende Hoornse autodealers organiseren we al 10 jaar een autoshow op in de binnenstad. Een van de trekkers van dat evenement was Erik en vader Cees liet dit gebeuren niet aan zich voorbijgaan. Mopperen deed hij niet, wel gaf hij op uiterst aimabele wijze zijn verbeterpuntjes door. Wat ik ermee deed moest ik zelf maar zien.   Later heb ik, wederom niet vergeefs, een beroep op hem gedaan bij de organisatie van het Hoorns Oldtimerspektakel. Oldtimerdagen doen we al heel lang in Hoorn maar Cleem Zandbergen wilde zo graag een echt, groots oldtimerevenement en sinds 2015 doen we dit dan ook op een Superkoopzondag in nauwe samenwerking met Van der Maat waarbij Cees samen met zoon Erik en een aantal andere vakidioten van Van der Maat de jury vormden waar Cees de voorzitter van was. En daar werd geen half werk geleverd, dat gebeurde uiterst serieus, consensieus en nauwkeurig. En ook hier schroomde Cees niet om even onder vier ogen input en verbeterpunten door te geven. Wat ik er mee zou gaan doen, dat moest ik maar zien. En altijd met die veelbetekenende glimlach, soms die echte lach met die prachtige en grootse uithaal en de (ietwat flauwe) grapjes.  Vaak besef ik niet eens hoe bijzonder het is dat je mensen om je heen hebt die je heel graag willen helpen om ergens een succes van te maken.  En nu is hij er niet meer en ik ga hem missen. Zelfs de flauwe grapjes maar nog het meest die sardonische, licht spottende glimlach